Ενημέρωση
- 07 Φεβρουαρίου 2011 // //
- Θέματα Εκπαιδευτικών Πολυτέκνων
- Εμφανίσεις: 6297
Λοβέρδος και Διαμαντοπούλου πυροβολούν οικογένεια, μητρότητα και πολυτεκνία,
του Χρήστου Κυργιάκη
Ενώ το 1980, ο μέσος όρος της ηλικίας των γυναικών που τεκνοποιούσαν ήταν τα 25 χρόνια, το 1995 ανέβηκε περίπου στα 29 και στις μέρες μας, αναμένεται να έχει ξεπεράσει τα 31 χρόνια.
Επίσης, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, μέχρι το 2004 οι γεννήσεις στη χώρα μας είχαν φθίνουσα πορεία ενώ στη συνέχεια, μέχρι το 2007, η πορεία των γεννήσεων εμφανίζεται αύξουσα. Όμως, η αύξηση των γεννήσεων για τις ελληνίδες ήταν πολύ μικρότερη σε σχέση με την αύξηση των γεννήσεων στις γυναίκες άλλης εθνικότητας που ζουν στην χώρα μας.
Οι αιτίες των προηγούμενων διαπιστώσεων είναι πολλές και οι συνέπειες, εξίσου πολλές και σημαντικές.
Ας ξεκινήσουμε από αυτά που φαίνονται ως τα λιγότερο ανώδυνα αλλά ίσως είναι τα πιο αποτελεσματικά στην πλύση εγκεφάλου που πραγματοποιείται.
Τα πρότυπα των γυναικών που πλασάρονται ως τα απόλυτα θηλυκά, δεν συμβαδίζουν με το πρότυπο της μητέρας.
Οι λεπτές καλλίγραμμες και με τέλειες αναλογίες γυναίκες, απέχουν από τις παχουλές μέλλουσες μαμάδες που θα φέρουν στον κόσμο το παιδί τους.
Οι δυναμικές, γεμάτες αποφασιστικότητα , γυναίκες που διακρίνονται στον επαγγελματικό στίβο, δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις μιας μελλοντικής μητέρας.
Όμως, η κυριότερη αιτία που οι νέοι άνθρωποι διστάζουν, και τελικά αργούν να δημιουργήσουν οικογένεια και να κάνουν παιδιά, με ότι αυτό συνεπάγεται, είναι η ανασφάλεια που βιώνουν.
Το πρόβλημα της στέγασης, της μόνιμης και σταθερής εργασίας, των ισχνών οικονομικών απολαβών, της έλλειψης κοινωνικής πρόνοιας για τα παιδιά, καθώς επίσης και η προβληματική λειτουργία των βρεφονηπιακών σταθμών που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο μεγάλωμα των παιδιών, δημιουργούν ένα αρνητικό πλαίσιο που λειτουργεί αποτρεπτικά για τους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν οικογένεια.
Η πολιτική των επιδομάτων (οικογενειακού και παιδιών) βρίσκεται σε πολύ χαμηλό επίπεδο σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Αγγλία, Βέλγιο κλπ), ενώ οι όποιες διευκολύνσεις και ελαφρύνσεις που υπήρχαν (κυρίως για τις πολύτεκνες και λιγότερο για τις οικογένειες με λιγότερα παιδιά) σιγά σιγά εξαφανίζονται.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο χώρο της παιδείας, οι πολύτεκνοι εκπαιδευτικοί , από το σχολικό έτος 2010-2011, έπαψαν να διορίζονται όλοι (αυτοί οι λίγοι που εμφανίζονταν κάθε χρόνο) και διορίζεται πλέον μόνο ένα ποσοστό από όσους έχουν ενταχθεί στον σχετικό πίνακα, το οποίο ποσοστό καθορίζεται αυθαίρετα.
Ο διορισμός τους, δε, γίνεται μακριά από τον τόπο κατοικίας τους δημιουργώντας ανυπέρβλητα εμπόδια στις οικογένειές τους.
Με την παραπάνω ρύθμιση, συμφωνούσαν και πολλοί συνάδελφοι, μόνιμοι και αδιόριστοι, οι οποίοι έβλεπαν κάποια προνόμια των πολυτέκνων να θίγουν τα προσωπικά τους συμφέροντα (μεταθέσεις, τοποθετήσεις, αποσπάσεις). Βέβαια, οι ίδιοι, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τρέξουν στον αιρετό τους για να «τακτοποιήσουν» την υπόθεσή τους στα πλαίσια του γνωστού πελατειακού συστήματος που επικρατεί στη διοίκηση της εκπαίδευσης.
Αποτελεί κοροϊδία, αν όχι προσβολή, η τελευταία διευκρίνιση του υπουργείου παιδείας, σύμφωνα με την οποία , οι πολύτεκνοι δικαιούνται τις όποιες διευκολύνσεις είχαν στο στα σχολεία που υπηρετούσαν, μόνο αν και τα 4 παιδιά τους φοιτούν στις δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Είναι ντροπή να θεωρούν στο υπουργείο παιδείας ότι μέχρι το παιδί να πάει στο νηπιαγωγείο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή.
Για τους εκπαιδευτικούς με τρία, δύο ή ένα παιδί, όχι μόνο δεν υπάρχει καμία ευνοϊκή ρύθμιση αλλά με το νέο νομοσχέδιο 3848/2010 του υπουργείου παιδείας, στήνεται, κυριολεκτικά, στον τοίχο, η οικογένεια και η μητρότητα.
Η υποχρεωτική τριετία των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών, έχει φέρει σε απόγνωση όσους έχουν οικογένεια και παιδιά σε σημείο που να σκέφτονται ακόμη και το ενδεχόμενο της παραίτησης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί αυτό των πέντε συναδέλφων που φεύγουν Παρασκευή από την Κω και επιστρέφουν την Κυριακή για να μπορέσουν να δουν παιδιά και οικογένειες. Είναι δυνατόν, όμως , να γίνεται αυτό για μια τριετία; Δεν δικαιούνται αυτοί οι άνθρωποι μια άλλη αντιμετώπιση εκ μέρους της πολιτείας;
Με το νέο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο, οι μητέρες ανήλικων τέκνων παραμένουν στην εργασία μέχρι και 10 χρόνια παραπάνω σε σχέση με ότι ίσχυε μέχρι πέρυσι.
Ταυτόχρονα, θέτουν εισοδηματικά κριτήρια στα επιδόματα τριτέκνων και πολυτέκνων δίνοντας τη χαριστική βολή στις οικογένειές τους.
Ας αποφασίσουμε επιτέλους ως κοινωνία αν θα προστατεύσουμε τη μητρότητα ή όχι.
Δεν αρκεί να προβλέπεται στο σύνταγμα η προστασία της μητρότητας και της πολύτεκνης οικογένειας αν η ίδια η κοινωνία δεν θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχει αυτή η προστασία.
Όμως τότε να σταματήσει η υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα για την υπογεννητικότητα και την ανάγκη καταπολέμισής της.
Ως κοινωνία, όπως στρώσουμε το βράδυ, έτσι και θα κοιμηθούμε.
Δυστυχώς, οι μηδενικοί διορισμοί, η αναξιοκρατία, η πελατειακή και ρουσφετολογική τακτική, δημιουργούν σιγά σιγά τη λογική «να ζήσω εγώ και οι άλλοι ας πεθάνουν».
Κανένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα ισχυριστεί ποτέ ότι κάποιος δημιουργεί οικογένεια και παιδιά για να επωφεληθεί από τα ελάχιστα προνόμια που μπορεί να υπάρχουν. Όμως, δεν μπορεί να επιδοτούνται προϊόντα, υπηρεσίες, επιχειρήσεις και να μην ενισχύεται ή ίδια η δημιουργία της ανθρώπινης ζωής.
Ας αποφασίσει έμπρακτα και η πολιτεία. Θέλει την οικογένεια ή όχι; Θέλει τη μητρότητα ή όχι; Θέλει την πολυτεκνία ή όχι; Ας το κάνει σύντομα γιατί κατάντησαν οι πολύτεκνοι και οι γονείς γενικότερα, να παίζουν το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος.
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης