Ενημέρωση

Αθήνα, 10 Μαρτίου 2014

Μπορεί να κηρυχθούν αντισυνταγματικές οι πτωχεύσεις κρατών;

                                                            Γράφει ο Πάνος Ν. Λύρας

                                                                        Οικονομολόγος

Μέλος ΔΣ Πολυτέκνων Αθηνών (ΕΟΠΑ)

Περίληψη: - Αποφάσεις του μισθοδικείου του άρθρου 88 (παρ. 2) του Συντάγματος ή των Ελληνικών δικαστηρίων, που κηρύττουν αντισυνταγματικές τις φορολογήσεις των δικαστών και των ενστόλων, θα έπρεπε να μην γίνουν δεκτές από την Κυβέρνηση για λόγους ανωτέρας βίας -  και συγκεκριμένα λόγω ουσιαστικής πτώχευσης και έλλειψης χρημάτων στο Δημόσιο Ταμείο. Οι ενδιαφερόμενοι θα έπρεπε να παραπεμφθούν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, από τα οποία ή θα δικαιωθούν ή θα ενημερωθούν ότι «ου λαμβάνεις παρά του μη έχοντος».  Το κοινοτικό δίκαιο υπερισχύει του εσωτερικού ελληνικού και συνεπώς η όποια απόφαση των ευρωπαίων δικαστών θα είναι υποχρεωτική.

-  Δικαστικές αποφάσεις κατά των Μνημονίων υποκρύπτουν αγνόηση της κοινοτικής νομοθεσίας και ισοδυναμούν με κήρυξη ως αντισυνταγματικής της επελθούσης ήδη πτώχευσης ενός κράτους και συνεπώς οι αποφάσεις αυτές είναι ανεφάρμοστες και δεν μπορεί να ευδοκιμήσουν. Η πτώχευση ενός κράτους είναι ένα οικονομικο-πολιτικό ατύχημα, που δεν διορθώνεται ούτε από νομικούς (δικαστές ή δικηγόρους) μέσα στα δικαστήρια, ούτε από ιεροκήρυκες στις εκκλησίες, ούτε από λαϊκιστές πολιτικούς στα μπαλκόνια. Η πτώχευση διορθώνεται με σκληρή εργασία, με νοικοκύρεμα, με γενική συστράτευση – πανστρατειά και «με τα κεφάλια μέσα». Παράδειγμα προς μίμηση είναι, δυστυχώς για μας, ο Γερμανικός λαός, ο οποίος, από ηττημένος και πτωχευμένος το 1945 έφθασε πάλι αξιοποιώντας εργατικότητα, πειθαρχία και διεθνή βοήθεια, να είναι σήμερα το 2014 πάλι αυτάρκης και κυρίαρχος. Γιατί να μην έχουμε και εμείς αξιοποιήσει τη διεθνή βοήθεια που εισπράτταμε τόσα χρόνια από το Σχέδιο Μάρσαλ και την Ευρωπαϊκή Ένωση;

1. Εισαγωγή:  Ακούγεται ότι επίκειται η έκδοση δικαστικών αποφάσεων που θα χαρακτηρίζουν αντισυνταγματικές τις μειώσεις αποδοχών και συντάξεων δικαστών και ενστόλων. Δεν έχουμε ακόμα υπόψη μας το σκεπτικό των όποιων αποφάσεων και δεν μπορούμε να τις κρίνουμε. Δεν έχουμε επίσης υπόψη τι θα γίνει με τις άλλες προσφυγιές των πολυτέκνων, των αναπήρων, των μικροσυνταξιούχων κ.λ.π., κ.λ.π. Και αν δικαιωθούμε όλοι το πτωχευμένο κράτος πώς θα μας πληρώσει; Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Η κακοδιοίκηση της Μεταπολίτευσης – στην οποία κυριαρχούσαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου -  φέρνει την ουσιαστική πτώχευση, η πτώχευση φέρνει την Τρόικα και η Τρόικα τα Μνημόνια. Τα Μνημόνια και η Ευρωζώνη πιέζουν και υποχρεώνουν τις Κυβερνήσεις μας να υπερφορολογήσουν πρόσωπα και πράγματα. Σε κάθε περίπτωση πάντως ήταν η πτώχευση που έφερε την αναστάτωση και τις φορολογικές επιβαρύνσεις, δεν ήταν ο μαζοχισμός ή η αναλγησία των Κυβερνήσεών μας. Ο δικαστής που διαφωνεί με τα Μνημόνια και ακυρώνει τους φόρους, διαφωνεί και ακυρώνει την πτώχευση του Κράτους. Λυπούμαι, αλλά τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει. Μακάρι να υπήρχε. Δεν ακυρώνονται οι θάνατοι των ανθρώπων και οι πτωχεύσεις των κρατών.

2. Το «Σύνταγμα τσέπης»  χρήσιμο για όλους: Είναι απαραίτητο, φαίνεται,

 κ. Διευθυντά, ο καθένας μας να έχει πάντοτε μαζί του ένα Σύνταγμα και να το συμβουλεύεται προκειμένου να συνειδητοποιήσει ποια είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις οι δικές του και των άλλων. Λόγου χάρη οι δικαστές ισχυρίζονται πως η τελευταία φορολόγησή τους είναι αντισυνταγματική, διότι στο άρθρο 88, παρ. 2, του Συντάγματος αναφέρεται ότι «Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους». Αν ένας δικαστικός

σου πει κάτι τέτοιο, αν δεν έχεις εξοικειωθεί κάπως με τις διατάξεις του Συντάγματος, ενδεχομένως – να μας επιτραπεί η έκφραση - «να ψαρώσεις» και να πεις «για να το λέει ο κ. Δικαστής δίκιο θα έχει». Να πάμε λίγο παραπέρα;

3. Πρώτα οι πολύτεκνοι και μετά οι δικαστές: Το άρθρο 21, παρ. 2 του ίδιου Συντάγματος αναφέρεται στα δικαιώματα των πολυτέκνων και ορίζει: «Οι πολύτεκνες οικογένειες έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος». Λοιπόν;  Ποιο δικαίωμα προηγείται του πολύτεκνου ή του δικαστή; Εγώ λέω του πολύτεκνου γιατί χωρίς τα παιδιά των πολυτέκνων (και των άλλων οικογενειών βεβαίως) τα σύνορα δεν προστατεύονται και η Ελλάδα κινδυνεύει υπαρξιακά ενώ με δυσαρεστημένους δικαστές μπορούμε να επιζήσουμε. (Σχεδόν Αρνησιδικία, άλλωστε, και απεργούντες δικαστές δεν έχουμε;) Αν λοιπόν το μισθολογικό στρίμωγμα των δικαστών είναι αντισυνταγματικό άλλο τόσο και περισσότερο είναι και το στρίμωγμα των πολύτεκνων οικογενειών.

4. Ζούμε μέσα σε οικονομικό πόλεμο: Αλλά εδώ, νομίζω, γίνεται μια παρανόηση. Σήμερα, Πρώτον, ΟΛΟΙ ζούμε και φορολογούμαστε σε συνθήκες ανωτέρας βίας, σε περίοδο κρίσης, σε χρόνια οικονομικού πολέμου, με 1 ½ εκατ. ανέργους ανθρώπους. Δεύτερον, η Κυβέρνηση δεν εφάρμοσε τη συγκεκριμένη έκτακτη φορολογική νομοθεσία με δική της πρωτοβουλία – από μαζοχισμό -  αλλά πειθαναγκάστηκε από την ευρωπαϊκή νομοθεσία μέσω της Τρόικας και των ευρωπαϊκών θεσμών για να αντιμετωπιστούν τα χρέη και τα ελλείμματα. Δηλαδή τώρα, τι μας λένε τα ελληνικά δικαστήρια και το μισθοδικείο, ότι – επαναστατικώ δικαίω – δεν εφαρμόζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο δίκαιο; Και ανάμεσα στα δύο δίκαια ποιο επικρατεί, το εθνικό ή το ευρωπαϊκό; Μα, τέτοιες ερωτήσεις είναι περιττές. Όλοι ξέρουμε ότι επικρατεί το ευρωπαϊκό δίκαιο. Σε τέτοιες λοιπόν περιπτώσεις που κάνει κουμάντο η Ευρώπη και το ΔΝΤ ΑΤΟΝΟΥΝ τα συνταγματικά  κουβαρνταλίκια και δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις προστασίας της κάθε επαγγελματικής ομάδας, όπως θα γινόταν σε φυσιολογικές συνθήκες. Τώρα και οι τρεις Εξουσίες με πρωτεργάτες τους Δημόσιους Λειτουργούς (Υπουργούς, Βουλευτές και Δικαστές) υποτίθεται ότι για τη σωτηρία της Πατρίδας κηρύσσουν «πανστρατειά» και λένε «τα κεφάλια μέσα». Εδώ τώρα εφαρμόζονται κατά προτεραιότητα οι διατάξεις του Συντάγματος περί φοροδοτικής ικανότητας (άρθρο 5 του Συντάγματος) και περί κοινωνικής αλληλεγγύης (άρθρο 25).  Ας δούμε τι ορίζουν τα παραπάνω άρθρα.

Άρθρο 5:  «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».

Άρθρο 25, παρ. 4:  «Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης».

5. Κοινωνική αλληλεγγύη και πραγματική δικαιοσύνη πάνω από όλα:  Για λόγους, λοιπόν, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης όποιος έχει σχετικά μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις, πληρώνει και περισσότερα. Πόσα ακριβώς θα πληρώσει θα το αποφασίσει η νόμιμη κυβέρνηση, την οποία και ψηφίσαμε. Δεν θα σηκώνει ο καθένας μπαϊράκι, θα φοράει το επαναστατικό καπελάκι του και θα λέει ότι εγώ είμαι δημόσιος λειτουργός και δεν πληρώνω άλλα, διότι ξαναπλήρωσα.  Αμ, θα πληρώσεις και άλλα δυστυχώς ή ευτυχώς, από αλληλεγγύη και δικαιοσύνη προς εκείνους που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας και μπορεί να έχουν να συντηρήσουν και πολυμελή οικογένεια. Εδώ χάνεται ο λαός και συζητάμε για αξιοπρεπή διαβίωση υπουργών, βουλευτών και δικαστών; Μα τότε γιατί στις Νομικές σχολές διδάσκεται η ρωμαϊκή ρήση salus populi suprema lex esto; (η σωτηρία του λαού είναι ο ύψιστος νόμος;) Είναι απαραίτητο, εν πάση περιπτώσει, να καταλάβουμε όλοι πως όταν ένα στράτευμα περνάει ένα ποτάμι δεν θα μουσκέψουν μόνο τα σώματα των στρατιωτών, αλλά θα βραχούν λίγο και τα πόδια των επικεφαλής καβαλαραίων.

6.- Το προσωρινό πρωτογενές πλεόνασμα δεν μοιράζεται: Τα σκληρά μέτρα, κ. Πρωθυπουργέ, δεν μπορεί να είναι αντισυνταγματικά για τους δικαστικούς και τους ένστολους και συνταγματικά για τους πολύτεκνους, τους ανάπηρους, τους χαμηλοσυνταξιούχους. Ξεχάσατε ότι καταργήσατε την ισόβια σύνταξη της πολύτεκνης μάνας των 102 ευρώ το μήνα; Για λόγους ίσης μεταχείρισης, λοιπόν, σε συνδυασμό και με τη λογική «ου λαμβάνεις παρά του μη έχοντος»  δεν εφαρμόζεται καμία αντιμνημονιακή δικαστική απόφαση και οι ενδιαφερόμενοι (δικαστές και ένστολοι) παραπέμπονται στα ευρωπαϊκά Δικαστήρια, στα δικαστήρια δηλαδή των δανειστών μας. Εκεί, πιθανότατα, θα τους ενημερώσουν ότι σε περίπτωση ουσιαστικής πτώχευσης ενός κράτους οι συνταγματικές οικονομικές προνομιακές ή και προνοιακές ακόμα προβλέψεις του Συντάγματος ατονούν αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα ενεργού (effective) διάθεσης των ανάλογων κονδυλίων. Επομένως μια Κυβέρνηση για λόγους ανωτέρας βίας μέσα στην κρίση μπορεί να θεσπίσει διατάξεις με τις οποίες να επιβαρύνονται οι πάντες και προπαντός οι έχοντες και κατέχοντες ανάλογα με τη φοροδοτική τους ικανότητα. Γενεσιουργός αιτία, πάντως, των τυχόν υπερφορολογήσεων των πολιτών δεν είναι ο μαζοχισμός των Κυβερνήσεών μας· είναι το έκτακτο συμβάν της πτώχευσης. Για να καταργηθεί η υπερφορολόγηση δικαστών, ενστόλων κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π., πρέπει πρώτα να καταργηθεί η πτώχευση του κράτους (ή να κηρυχθεί … αντισυνταγματική), πράγμα που δεν ανήκει στις αρμοδιότητες και δυνατότητες της δικαστικής εξουσίας, όπως προείπαμε. Πτώχευση και θάνατος μοιάζουν. Ο θάνατος ενός ανθρώπου και η πτώχευση μιας οικονομίας είναι γεγονότα ισοδύναμα και δεν κηρύσσονται, δυστυχώς, ποτέ αντισυνταγματικά… Απλώς, για το μακαρίτη κάνουμε μνημόσυνα και για το προκομμένο πτωχευμένο κράτος μας υπογράφουμε μνημόνια.

7.- Οι πολύτεκνοι θα πληρώσουν τις αυξήσεις των προνομιούχων; Αποτυχία του Κράτους σημαίνει αποτυχία των δημόσιων λειτουργών των τριών εξουσιών, δηλαδή των Υπουργών, των Βουλευτών και των Δικαστών. Είναι ή δεν είναι παράδοξο, που οι παραπάνω τρεις (3) επαγγελματικές ομάδες εισπράττουν τα περισσότερα μέσα στην κρίση;  Ε, όχι και να μας ζητάνε και αυξήσεις από πάνω! Ποιος θα χρηματοδοτήσει αυτές τις απαιτήσεις, οι άνεργοι, οι ανάπηροι, ή οι πολύτεκνοι;

                                                                            Με εκτίμηση

Πάνος Ν. Λύρας

Πανουργιά 24

Ν. Ελβετία 162 33

Τηλ. 210.7653441

• Προηγούμενο
• Επόμενο