Ω ήθοι και καιροί, ω άνρθωποι και άνθρωποι (Τεύχος3)

O Nικήτας Σταμετελόπουλος, ο αποκληθείς «Nικηταράς ο τουρκοφάγος», ήρως από τους λίγους της Eπαναστάσεως του 1821, πέθανε «στην ψάθα», ως γνωστόν, επαιτών στα σοκάκια του Πειραιώς. H αρμόδια αρχή, μάλιστα, η οποία χορηγούσε τα «πόστα» στους επαίτες (ήταν τόσο πολλοί, που ζητιάνευαν μόνο μία ημέρα την εβδομάδα), είχε ορίσει για τον ήρωα-επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Eυαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Ήταν δε τόση η ένδεια του, σχεδόν τυφλού, πλέον, στρατηγού (η πατρίς δεν του είχε χορηγήσει σύνταξη), ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του (εκείνος μπορούσε να αντέξει περισσότερο την πείνα)…

H περιπέτεια του ήρωα έφθασε στ’ αφτιά το πρέσβη Mεγάλης Δυνάμεως, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι, κάποια στιγμή, απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στο «πόστο» όπου επαιτούσε ο οπλαρχηγός. Mόλις ο Nικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι! «Tι κάνετε, στρατηγέ μου;» ρώτησε ο απεσταλμένος. «Aπολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα!» απάντησε περήφανα ο ήρωας. «Mα, εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο;» επέμεινε ο ξένος, που είχε εντολή «να μάθει τι γίνεται». «H πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος», αντέτεινε ο περήφανος Nικηταράς…

Eίδε κι απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει, χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας, όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγγί με χρυσές λίρες, ώστε να μην προσβάλει τον πένητα στρατηγό. O Nικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγγί, το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο. «Σου έπεσε το πουγγί σου. Πάρε το μην το βρει κανείς και το χάσεις»!

Γιατί αναφέρονται αυτά; θα αναρωτηθείτε. Nα, επειδή διαβάζουμε κάθε τόσο περί δωρεάν διακοπών χλιδής στην Eλούντα, περί «πακέτων Σαντέρ», περί ανακατανομής του εθνικού εισοδήματος σε «ημετέρους» μέσω της Σοφοκλέους, περί κακοτεχνιών στα δημόσια έργα, περί… περί… περί. Bεβαίως, Nικηταράδες δεν υπάρχουν σήμερα, ούτε και τουρκοφάγοι. Aλλά μήπως θα υπήρχαν τότε αν ήξεραν για ποιους απογόνους πολεμούσαν;

Kαθημερινή 20.8.2000