Η οικογένεια Παπασάικα έχει 14 παιδιά και μας δείχνει πώς να «κερδίσουμε» την υπογεννητικότητα!

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα η Ελλάδα είναι η υπογεννητικότητα. Οι γεννήσεις μειώνονται και το έθνος μας «γερνάει», όπως δείχνουν τα στοιχεία, που είναι πράγματι ανησυχητικά.

Μάλιστα, το 2022, η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα αυξήθηκε κι άλλο, καθώς οι γεννήσεις μειώθηκαν κατά 10,3%, πέφτοντας στις 76.541 (39.558 αγόρια και 36.983 κορίτσια) σε σχέση με το 2021 που ήταν 85.346 (43.998 αγόρια και 41.348 κορίτσια), σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Για πρώτη φορά, από το 1955 που τηρούνται επίσημα στατιστικά στοιχεία, καταγράφηκαν λιγότερες από 80.000 γεννήσεις ετησίως στην Ελλάδα!

Ήδη έχει καταγραφεί σημαντικό πρόβλημα με τη μείωση του πληθυσμού: Από το 2011 και μετά ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώνεται, ενώ πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις, αναφέρει ότι μέχρι το 2050 οι Έλληνες θα είμαστε μόλις περί τα 8,8 εκατομμύρια, αλλά και γηραιότεροι, καθώς σύμφωνα με την ίδια πρόβλεψη, το 1/3 του πληθυσμού θα είναι άνω των 65 ετών, από 1/5 που είναι σήμερα. Σύμφωνα με τα στοιχεία, για την Ελληνίδα σήμερα, η τιμή της γονιμότητας είναι στο 1.3 – που ορίζεται ως «ακραία χαμηλή γονιμότητα» - την ώρα που η τιμή 2 είναι αυτή που χρειάζεται για να συνεχίσει το ελληνικό έθνος «να υπάρχει».

Στον αντίποδα του κανόνα, που θέλει την ελληνική οικογένεια σήμερα συνήθως με ένα ή δύο παιδιά, σπανιότερα 3 και ακόμα πιο σπάνια περισσότερα, υπάρχουν οι πολύτεκνοι με διψήφιο αριθμό παιδιών. Είναι οι άνθρωποι που ζουν στην ίδια κοινωνία με τους υπόλοιπους, έχουν επιλέξει όμως, έναν «άλλον δρόμο».

Το CNN Greece επισκέφθηκε το σπίτι της οικογένειας Παπασάικα και συνομίλησε με τον Θοδωρή και την Παρασκευή, που είναι γονείς 14 παιδιών! Στο βίντεο που ακολουθεί εξηγούν πώς δημιούργησαν την οικογένειά τους, πώς ζουν την κάθε τους μέρα και τι ονειρεύονται για τα παιδιά τους:

Η οικογένεια Παπασάικα αποτελείται από τον Θοδωρή Παπασάικα, την Παρασκευή Αντωνάτου και τα 14 παιδιά τους, ηλικίας από 7 μηνών έως 22 χρονών. Ο Θοδωρής είναι οικονομολόγος, εργαζόμενος στην Τράπεζα της Ελλάδος ενώ η Παρασκευή είναι καθηγήτρια Μαθηματικών μέσης εκπαίδευσης. Ζουν στο σπίτι τους στο Πόρτο Ράφτη, όπου γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν, με σκοπό να δημιουργήσουν οικογένεια – αν και το σημερινό της μέγεθος δεν ήταν ποτέ στα σχέδιά τους. «Αφήσαμε το σχέδιο του Θεού να τρέξει στη συζυγική μας ζωή όπως εκείνος ήθελε. Δηλαδή είτε είχαμε 14, είτε 4, είτε 2, είτε 1 παιδί, το ίδιο θα ήταν για μας», δηλώνει ο Θοδωρής και η Παρασκευή συμπληρώνει: «Δεν είχα θέλημα ότι θα κάνω ένα παιδί, δύο παιδιά, αλλά προέρχομαι από οικογένεια με πέντε παιδιά, οπότε ήξερα πώς είναι τα παιδιά και δεν μου φαίνονταν δύσκολο, τουλάχιστον, να κάνω τέσσερα-πέντε παιδιά. Τα 14 παιδιά ήρθαν στην πορεία, συνηθίσαμε με τα πέντε, μετά λέγαμε και ένα έκτο δεν πειράζει και σιγά-σιγά φτάσαμε στα 14. Βέβαια, κάποια στιγμή στο 11 τα σταματήσαμε για πέντε χρόνια, γιατί είχαμε κουραστεί. Και τώρα έχουμε τρία μικρά τελευταία, που είναι σαν δεύτερη φουρνιά με τα μικρά».

Τα παιδιά τους, όπως μας τα συστήνει ο μπαμπάς της οικογένειας, είναι: Η Αφροδίτη, 22 χρονών, τελειόφοιτος του μαθηματικού στην Πάτρα, ο Βασίλης, 21 ετών, που εργάζεται, η Ανθή, 20 χρονών, που είναι Μαιευτική 3^ο έτος στην Αθήνα, ο Αριστείδης 18 χρονών, σπουδάζει και εργάζεται, ο Ανδρέας, 17 χρονών, που τελειώνει ΕΠΑΛ, ο Ηλίας, που είναι μαθητής Α’ Λυκείου, ο Σπύρος, μαθητής Γ’ Γυμνασίου, η Μαρία, Β’ Γυμνασίου, ο Ιωάννης, Α' Γυμνασίου, η Ευγενία, που είναι Ε’ Δημοτικού, η Στέλλα, Δ’ Δημοτικού. «Και μετά είναι η τριάδα των μικρών. Η Αθανασία, που είναι τεσσάρων χρονών. Ο Νεκτάριος, δύο χρονών και ο μικρός Τιμόθεος, που είναι εφτά μηνών».

Στα 14 παιδιά τους, κανένα δεν είναι δίδυμο και τα τέσσερα μεγαλύτερα μένουν πια μόνα τους, σε δικά τους σπίτια. «Οι υπόλοιποι είμαστε στο σπίτι. Ξυπνάμε γύρω στις 7. Ετοιμάζουμε πρωινά και ξυπνάμε τα παιδιά. Κάποιοι ξυπνάνε μόνοι τους. Άλλοι θέλουν λίγο περισσότερο χρόνο και φεύγουν για το σχολείο. Μετά φεύγουν και τα δύο μικρά, για τον παιδικό σταθμό, γύρω στις 8 και 20 και μετά είμαστε μόνοι, μαζί με το μωρό. Λίγο ηρεμούμε από το τρέξιμο. Και μετά δουλειές», μας περιγράφει η Παρασκευή και συμπληρώνει: «Το πρωί είναι λίγο δύσκολο, γιατί πρέπει να προλάβουν όλοι και γίνεται ένας χαμός. Και μετά ειδικά το να διαβάσουν είναι ένα θέμα. Το διάβασμα είναι το πιο δύσκολο».

Το διάβασμα είναι υπόθεση της μαμάς, παραδέχεται ο κ. Παπασάικας: «Το αναλαμβάνει εκείνη εξ ολοκλήρου και διαβάζει τους πάντες, δηλαδή κυνηγάει τους πάντες».

Οι ημέρες της οικογένειας όμως δεν έχουν μόνο δυσκολίες, διότι και οι δύο γονείς έχουν φιλοσοφήσει το ζήτημα και είναι αποφασισμένοι να απολαμβάνουν όλες τις στιγμές ευτυχίας με τα παιδιά τους. Όπως μας λέει χαρακτηριστικά ο Θοδωρής – ο οποίος είναι μοναχοπαίδι: «Είναι στιγμές, πραγματικά, οι οποίες είναι μοναδικές. Έρχονται απρογραμμάτιστα και είναι πάρα, πάρα πολλές, πού να τις πρωτοθυμηθείς, που εισπράττεις από τα παιδιά φοβερά πράγματα. Εγώ ακόμα το έχω αυτό το πρόβλημα. Και σαν ανάμνηση, εγώ από τα παιδικά μου χρόνια, είναι ότι όταν τελειώνει το παιχνίδι όλοι φεύγουν και μετά υπάρχει η μοναξιά στο σπίτι. Αυτό δεν το έχουν οι δικοί μας».

Σχολείο, δραστηριότητες, κατασκευές, παιχνίδι έξω στη φύση και κάπως έτσι κυλούν οι μέρες της οικογένειας, με ένα σπίτι ανοιχτό για όλους.

«Το σημαντικό είναι να γίνουν ευτυχισμένοι. Εμείς εδώ είμαστε για να βοηθάμε. Είμαστε διακονητές. Ένας πολύ μεγάλος παιδαγωγός, της δεκαετία του '70 στην Αγγλία έλεγε ότι τα παιδιά είναι τα βέλη και εσύ είσαι το τόξο. Το μόνο που θα δώσεις είναι την κινητική ενέργεια. Τη στόχευση θα την κάνει εκείνο. Άρα, το bottom line είναι να είναι ευτυχισμένοι με αυτό που κάνουν, με αυτό που διάλεξαν να περάσουν τη ζωή τους. Είναι δικές τους επιλογές, αυτές πεντακάθαρα. Άρα δεν έχεις προσδοκίες, όνειρα, με την έννοια ότι ο καθένας θα κάνει ό,τι του αρέσει. Ούτε απωθημένα έχουμε εμείς, να σπουδάσει κάποιος, να κάνει καριέρα - είναι καθαρά ατομική του επιλογή. Εδώ υπάρχει φοβερή ελευθερία, κανείς δεν πιέζεται. Μόνο πιέζουν, αυτό λέει η γυναίκα μου, ‘εδώ μιλάμε για καταπιεσμένους γονείς’, λέε, ‘όχι καταπιεσμένα παιδιά’».

Η απάντηση στην ερώτηση εάν κάτι τους λείπει, είναι κατηγορηματική: «Εμένα δεν μου λείπει κάτι. Είμαι πολύ πλήρης και πολύ ευτυχισμένος. Πάρα, πάρα πολύ. Είναι τα δώρα του Θεού, τα παιδιά, πραγματικά», μάς λέει συγκινημένος ο Θοδωρής και η Παρασκευή συμπληρώνει: «Δεν βαριόμαστε ποτέ. Μπορεί να σε στεναχωρήσει κάποιος και μετά την ίδια στιγμή να έρθει ένας άλλος και να σε παρηγορήσει, οπότε δεν προλαβαίνεις να πέσεις σε κατάθλιψη ή να στεναχωρηθείς πολύ. Γιατί υπάρχει ένα σύνολο στιγμών και στο τέλος βγαίνει κάτι θετικό πάντα».

Όσον αφορά στο αν θα ήθελαν το δικό τους παράδειγμα να ακολουθήσουν κι άλλοι, η απάντησή τους έρχεται να επισφραγίσει τη βαθιά τους πίστη στον Θεό και τη συγκροτημένη τους σκέψη: «Με τη βοήθεια του Θεού, καθένας ας κάνει το κατά δύναμη. Συν Θεώ, όμως, ό,τι μπορεί ο καθένας να σας κάνει. Συμβουλές δεν υπάρχουν, να πεις σε κάποιον κάνε και εσύ παιδιά, χωρίς προγραμματισμό. Είναι ο καθένας ότι αντέχει η καμπούρα του. Αν το προσεγγίσεις με τη λογική, καταλήγεις στο ότι δεν γίνονται αυτά, αλλά με τη βοήθεια του Θεού, η λογική πηγαίνει στην άκρη. Το λέω κι εγώ, πάσχω από λογική, υπερβολικά λογικός και αναλυτικός. Αλλά βλέπεις το χέρι του Θεού συνέχεια μέσα στη ζωή σου, να βοηθάει σε όλα. Και εμείς είμαστε όσο χαρακτηριστική περίπτωση, αλλά έχουμε γνωρίσει μέσα περιπτώσεις που είναι άνθρωποι πραγματικά με ελάχιστα, οι οποίοι κάνουν πάρα πολλά».

Πηγή: ΕΔΩ

• Προηγούμενο
• Επόμενο