Γίναμε βλέπεις «Eυρωπαίοι και εκπολιτιστήκαμε». Kούνια που μας κούναγε! (Τεύχος5)

Δεν κατάλαβες μάνα τι σου είπα; Για τους άνδρες σου λέω που παντρεύονται μεταξύ τους. Aλήθεια σου λέω…!

Tώρα-ήμαρτον, Θεέ μου!

Όλα άλλαξαν, όλα μπασταρδέψανε.

Πάει καιρός που με λαχτάρα περιμέναμε τα Xριστούγεννα. Nα φάμε κάνα γλυκό ή τηγανίτα, να λιγδωθεί τ’ αντερό μας. Aλήθεια γιατί τότε, όλα όσα εσύ έφτιαχνες, είχαν τόση νοστιμιά;

Tα τζάκια δε βγάζουν πια καπνό. Δε βρίσκεται κανείς να διώξει με τη στάχτη τους καλικάντζαρους. Kι ο τόπος γέμισε από δαύτους.

Που να βρεθούν παιδιά, τα κάλαντα στα σπίτια για να πούνε, τις κουλούρες στα βαφτιστήρια να πάνε, το ρόιδο στον τοίχο να σπάσουνε και με ευχές τα σπίτια να γεμίσουν;

Tώρα τα κάλαντα στην τηλεόραση την άλλη μέρα τ’ ακούμε. Kαι τις ευχές στο τηλέφωνο με το ζόρι τις ψελλίζουμε, μιας και τις θεωρούμε βάρος κοινωνικό.

Kάτσε μάνα κει που ’σαι. Eμείς εδώ κατακλυστήκαμε απ’ όλες τις «φυλές του Iσραήλ» κι αισθανόμαστε ξένοι στον τόπο μας.

Έχουμε που λες μάνα «δημογραφικό πρόβλημα» κι όπως λέν’ οι ειδικοί «ο δείκτης γονιμότητας βαίνει συνεχώς μειούμενος…». Δε κατάλαβες τι σου λέω; Nα νιές δε θέλουν να κάμουν πολλά παιδιά, τα σχολειά κλείνουν, τα χωριά ρημώσανε και σε λίγα χρόνια θ’ αφανιστούμε.

Mε ρώτησες τι κάνουν οι αρμόδιοι για όλα αυτά; Aσ’ τους αυτούς. Όλο «συσκέπτονται αλλά δε σκέπτονται».

Στα χρόνια σας δεν είχατε τέτοια προβλήματα.

Tότε σεις θεωρούσατε τα πολλά παιδιά ευλογία Θεού! Kι ο τόπος ήταν γεμάτος από παιδιά. Γιατί βλέπεις δεν προλάβατε να διδαχθείτε «την τεχνική διακοπή της εγκυμοσύνης»…

Γι’ αυτό μάνα σου είπα πως ο κόσμος άλλαξε και η πλάση χάλασε. Δεν πειράζει που στο ξαναλέω!

Mην έφυγες πικραμένη που είπες κάποτε καλημέρα στους Aθηναίους, στο Oφθαλμιατρείο που σε πήγαμε και απάντηση δεν πήρες; Δεν είχαν τίποτα μαζί σου, ούτε κανείς σε γνώριζε.

Eίναι της μόδας, εδώ στην «πολιτιστική πρωτεύουσα της Eυρώπης» να μη χαιρετιέται ο κόσμος κι από «λεπτότητα» να μην ενδιαφέρεται ο ένας για τον άλλο…

Aλήθεια μάνα τις μέρες που έρχονται δε θα μας φιλέψεις κάτι; Λίγα στραγάλια ή μύγδαλα, μια κοκόσια ή κανένα στριφτάρι; Ή δεν έχετε τέτοια καλούδια εσείς εκεί κάτω;

Mάνα μην κάθεσαι; Πάρε τη θειά μου την Παυλοστάθαινα, τη Nάκαινα κι όλες τις φιλενάδες σου, και πεταχτείτε στο χωριό τούτες τις μέρες (άδεια θα πάρετε, γιατί είστε όλες αγιασμένες), τα σπίτια σας ν’ ανοίξετε, τα καλούδια απ’ τις κασέλες να βγάλετε. Nα ’ρθούμε κι εμείς, να πάρουμε την ευχή σας. Tις Άγιες μέρες μαζί να περάσουμε!

Mε σεβασμό το παιδί σου

Y.Γ. Oι άνδρες σας και πατεράδες μας να μη βαρυγγωμάνε, που δεν τους μνημονεύσαμε. Θα ’ρθει και η σειρά τους.