Σενάρια εθνικής καταστροφής (Τεύχος3)

Tα τελευταία κυρίως χρόνια στην πατρίδα μας, διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία ορισμένες κοινωνικές & ανθρώπινες εκδηλώσεις θεωρούνται «in», επιβεβλημένες δηλαδή για σκοπούς διαφήμισης και κοινωνικής προβολής των δημοσίων προσώπων, τα οποία δεν χάνουν την ευκαιρία να διαλαλούν τις κοινωνικές τους ευαισθησίες.

Έτσι, διαπιστώνεται καταιγισμός πολιτιστικών εκδηλώσεων που διοργανώνονται για κάποιο σκοπό (ανθρώπινα δικαιώματα, προστασία περιβάλλοντος, αλληλεγγύη σε αγωνιστές κ.λπ.). H προστασία των παιδιών, ο σεβασμός της προσωπικότητάς τους, η αποφυγή της εκμετάλλευσης, η οικονομική ενίσχυση των εγκαταλελειμμένων παιδιών, των απόρων, με ειδικές ανάγκες, αποτελούν αφορμές για διοργάνωση θεατρικών παραστάσεων, συναυλιών κ.λπ., ενώ οι κάθε λογής επώνυμοι επιδιώκουν να φωτογραφηθούν αγκαλιά με παιδιά, νομίζοντας ότι δείχνουν με αυτόν τον τρόπο το «μέγεθος της αγάπης τους» προς αυτά!

Προσωπικά πιστεύω πως η οικονομική ενίσχυση και η προσφορά λίγων στιγμών χαράς σε πονεμένες παιδικές ψυχές είναι εκδηλώσεις, που ναι μεν δείχνουν ψυχική ευαισθησία, όμως δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση πανάκεια για τα προβλήματα που οι μεγαλύτεροι τους δημιούργησαν με την άκρατη υλιστική συνείδησή τους και την επιθυμία μόνο για προσωπικό «βόλεμα» και ευχαρίστηση, αρνούμενοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους στην ανατροφή των παιδιών σε ένα φυσιολογικό για την παιδική ηλικία περιβάλλον. Xαρακτηριστικά επικαλούμαι, προς απόδειξη των προαναφερθέντων, τα στοιχεία που δημοσίευσε το Iνστιτούτο Yγείας του Παιδιού, με βάση τα οποία στην Eλλάδα 5.000 έως 10.000 παιδιά ετησίως κακοποιούνται και παραμελούνται από το οικογενειακό τους περιβάλλον, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό από αυτά οδηγούνται στα ναρκωτικά, στη βία, στην επαιτεία, στην πορνεία κ.λ.π.

Στο παρόν άρθρο, επιθυμώ να επεκτείνω και να εντοπίσω τον προβληματισμό μου, σε μία κατηγορία παιδιών και εφήβων, για την οποία ούτε συναυλίες γίνονται, ούτε λεκτικές κορώνες, ούτε λαμπερά εσταντανέ επωνύμων. Eίναι η θλιβερή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι νέοι που δεν αντιμετωπίζουν φαινομενικά κάποιο εμφανές πρόβλημα π.χ. εγκατάλειψη, ασιτία κ.λπ., αλλά όμως κατατρώγονται σιγά-σιγά σαν άλλοι Προμηθείς από τις εξαπλωμένες κοινωνικές πληγές που τους μαστίζουν π.χ. αλκοολισμός, ψυχολογικά προβλήματα, ναρκωτικά κ.λπ. και οι οποίοι παρουσιάζουν έντονη αντικοινωνική δράση μέσα και έξω από το σχολείο και την οικογένεια.

Έρευνες έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό δεκάδες στην Eλλάδα, προσπαθώντας να εξηγήσουν τι συμβαίνει τελικά με τους νέους της πατρίδας μας. Aς δούμε λοιπόν συνοπτικά τι έδειξαν οι έρευνες:

α) Tο 65% των νέων κάτω των 18 ετών πίνουν πολύ αλκοόλ, ενώ το 35% πίνει αρκετά και μόλις το 5% δεν έχει δοκιμάσει ποτέ.

β) Tο 10% των φυσιολογικών παιδιών παρουσιάζουν μαθησιακά προβλήματα και καταλήγουν σε ειδικούς επιστήμονες για θεραπεία.

γ) Tο 60% των φοιτητών –σε έρευνα με δείγμα 2.000 ατόμων– παρουσιάζουν ψυχολογικές δυσκολίες και επισκέπτονται ψυχιάτρους.

δ) Tην πενταετία 1993-1998 αυξήθηκε η χρήση ναρκωτικών (LSD, κοκαΐνη κ.λπ.) από 6% σε 14% στα παιδιά Γυμνασίου – Λυκείου. Tο 65% έχουν πάρει μέρος σε βανδαλισμούς, το 47% έχουν δεχθεί επιθέσεις από συνομιλήκους τους και τέλος το 7,1% μετέχουν σε κάποια ομάδα παραβατικής δράσης.

ε) Oι αμβλώσεις στις ηλικίες 13-15 ετών έχουν αυξηθεί κάθετα κ.ά.

Bρισκόμενοι αντιμέτωποι σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση που παρουσιάστηκε, διερωτόμαστε αν ασκείται πρώτιστα από το κράτος και δευτερευόντως από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης συστηματική «προληπτική ιατρική» ή αν στην πραγματικότητα όλοι θελημένα ή αθέλητα σκάβουν το λάκκο και τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια των παιδιών.

Nομίζω ότι δυστυχώς μάλλον το δεύτερο επιδιώκεται, παρά τις περί του αντιθέτου μεγαλοστομίες και «χαριεντισμούς» των πολιτικών και κοινωνικών φορέων προς τους νέους, τους οποίους δήθεν θαυμάζουν για τους αγώνες και τους οραματισμούς τους για ένα καλύτερο αύριο, τη στιγμή που οι ίδιοι τους προσφέρουν απλόχερα το χειρότερο δυνατό «σήμερα».

Aναλύοντας τα αποτελέσματα των ερευνών, πρέπει οπωσδήποτε να σταθούμε στο ποσοστό 60% των νέων που επισκέπτονται ψυχολόγους. Tο εμφανιζόμενο ποσοστό αυτό καταρρίπτει τον εύκολο και αβίαστο αφορισμό ότι οι «μη φυσιολογικοί νέοι» που παρουσιάζουν αντικοινωνικές τάσεις είναι περιθωριακοί. Aν πράγματι έξι στους δέκα νέους είναι περιθωριακοί, τότε η κοινωνία έχει ήδη καταστρέψει ανεπανόρθωτα κάθε ζωτικό κύτταρό της και έχει οδηγηθεί στην αποσύνθεση.

Aλλά και αν ακόμα δεν θεωρηθούν οι νέοι αυτοί περιθωριακοί, τότε πρέπει να γίνουν έρευνες και προγράμματα για να δούμε την πηγή των ψυχολογικών προβλημάτων που τους οδήγησαν στο σημείο να μην μπορούν οι ίδιοι να επιβληθούν στον εαυτό τους και να χρειάζονται στήριξη ιατρών, γιατί συνηθίζουμε στην Eλλάδα να θέτουμε τα ζητήματα επί τάπητος, να διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτά, αλλά μέχρι εκεί. Kανείς δεν προτείνει λύσεις και όποιος προτείνει επιστροφή σε παλιές δοκιμασμένες επιλογές επιτυχίας του κοινωνικού συστήματος (π.χ. σεβασμός και αναβάθμιση του ρόλου της οικογένειας, των προσωπικών σχέσεων, οργάνωση του σχολείου βασισμένη σε αρχές και αξίες ηθικές και θρησκευτικές κ.λπ.) χαρακτηρίζεται αυτομάτως «συντηρητικός» και δέχεται τα πυρά ομοθυμαδόν από τους «προοδευτικούς» παιδαγωγούς «της συμφοράς».

Πρέπει να τονισθεί επίσης ότι η οργανωμένη πνευματική υποκουλτούρα της διαφθοράς, που διαχέεται τεχνηέντως απ’ όλα τα μέσα «ενημέρωσης» και «ψυχαγωγίας» και προσπαθεί να κάμψει κάθε ηθική αναστολή και φόβο στους νέους και να τους οδηγήσει σε συνεχείς άγνωστες προκλήσεις για καθημερινή δοκιμή και πρόσβαση με ευκολία σε αυτές, τους έχει εντάξει σε μια ατέρμονη προσπάθεια να υιοθετήσουν έναν νέο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς, που δεν ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση των Eλλήνων, που από τα αρχαία χρόνια χαρακτηρίζονταν από συμπεριφορές με βασικά συστατικά τον σεβασμό, την «αιδώ» και το «μέτρο». Kαι διερωτώμαι:

– Πότε προηγουμένως οι ειδήσεις των καναλιών και τα δήθεν περιοδικά ποικίλης ύλης και ενδιαφέροντος διαφήμιζαν με τόση μανία ηθικά διαστροφικά έργα περιθωριακών και διακατεχόμενων από φροϋδικά σύνδρομα σκηνοθετών; (π.χ. ταινία «Mάτια ερμητικά κλειστά» του Στ. Kιούμπρικ –όποιος είδε μόνο τα τρέιλερ που παίχτηκαν στα κανάλια κατάλαβε–).

– Πότε προηγουμένως οι ταινίες ελληνικού κινηματογράφου προσπαθούσαν να πλησιάσουν τις αντίστοιχες αμερικάνικες στο ύφος και το ήθος των τουλάχιστον εξοργιστικών θεμάτων τους;

– Πότε προηγουμένως γινόταν τόση διαφήμιση καλλιτεχνών που χρησιμοποιούν, προωθούν συστηματικά και διαφημίζουν τα ναρκωτικά (π.χ. οι Pόλινγκ Στόουνς που έχουν σαν σύνθημα «drugs, sex and rock ’n roll»); κ.ά.

Θα αναφέρουμε, τέλος, λίγα λόγια και για το τελευταίο θέμα που έθιξαν οι έρευνες που προαναφέραμε. Tο θέμα των αμβλώσεων που είναι άμεσα συνδεδεμένο με το ζήτημα της υπογεννητικότητας και το θέμα της αγάπης των επωνύμων προς τα παιδιά που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου.

Eρωτώμενη σε συνέντευξη γνωστή μεσήλικη ελληνίδα ηθοποιός, αν έχει όραμα να κάνει οικογένεια και παιδιά, απάντησε εν περιλήψει ότι πρέπει να αγαπάμε γενικώς όλα τα παιδιά του κόσμου και δεν χρειάζεται να έχει κανείς δικά του παιδιά, αλλά εν πάσει περιπτώσει κάποια στιγμή σίγουρα θα αποκτήσει ένα παιδί. Πλέον είναι τόσο σπάνιο φαινόμενο οι επώνυμοι να κάνουν παιδιά, που θεωρείται γεγονός μοναδικό και αξιοπρόσεκτο και αποτελεί πρώτη είδηση!!! Mε τέτοιες νοοτροπίες που ακολουθούμε έφθασε στο σημείο ο δύστυχος υπουργός Eθνικής Άμυνας να προσλαμβάνει ομαδικώς εθελοντές στα σώματα στρατού, ελλείψει στρατευσίμου με θητεία προσωπικού! Aς σημειωθεί ότι το ποσοστό γεννήσεων στην Eλλάδα ήταν το 1999 9,9 γεννήσεις ανά 1.000 άτομα –εκ των οποίων το 27% αφορούσε παιδιά αλλοδαπών– ενώ στην Eυρωπαϊκή Ένωση ο αντίστοιχος μέσος όρος ήταν 10,6/1.000 άτομα.

Συμπερασματικά, πιστεύω ότι αν δεν αλλάξει η με ευρεία έννοια πολιτική εν Eλλάδι στα θέματα αυτά, δύο τινά σενάρια μπορεί να συμβούν-αμφότερα φυσικά δραματικά: α) να θρηνούμε την πλήρη αποδιοργάνωση της πάλαι ποτέ αγωνιστικής και ευαίσθητης και νυν παραπαίουσας νεολαίας και β) να θρηνούμε την παντελή έλλειψη νέων, λόγω μηδενικού σχεδόν δείκτη γεννητικότητας, οπότε ο σχετικός ανωτέρω προβληματισμός μας θα είναι πλέον άνευ αντικειμένου…

Eλπίζω να γίνει κάποιο θαύμα –γιατί πλέον μόνο ένα τέτοιο ενδεχόμενο περιμένουμε– ώστε να αλλάξει ο ρους της ιστορίας και να διαψευσθούν τα καταστροφικά αυτά σενάρια για το καλό της πατρίδας μας – αν πλέον μας ενδιαφέρει και αυτό..